«Η διχοτόμηση είναι η χειρότερη δυνατή εξέλιξη στο κυπριακό, όχι μόνο για λόγους εθνικούς διότι ένα κομμάτι στο οποίο για 3.000 χρόνια έχει ζήσει ο κυπριακός ελληνισμός θα εγκαταληφθεί, αλλά διότι μια τέτοια εξέλιξη θα δημιουργήσει μια εκρηκτική κατασταση στο νησί, θα υπάρχει ένα σύνορο εύθραυστο, εκατοντάδων χιλιομέτρων στη Κύπρο μεταξύ Ελλαδας και Τουρκίας ή μεταξύ δύο ανεξάρτητων κρατών το οποίο θα είναι επικίνδυνο και εστία σύγκρουσης, μια αντιπαράθεση που θα διαιωνίζεται, αποσταθεροποιητικός παράγοντας για όλη την ευρύτερη περιοχή. Μια τέτοια εξέλιξη αντιστρατεύεται τις αρχές πάνω στις οποίες έχει οικοδομηθεί η μεταπολεμική και μεταψυχροπολεμική Ευρώπη…..» τάδε έφη Γιάννος Κρανιδιώτης εν έτι 1997!
Σήμερα, η διχοτόμηση φαντάζει να έχει μονιμοποιηθεί επί του εδάφους και απομένει η νομιμοποίηση της στα χαρτιά όταν ο Κυπριακός λαός θα την αναγνωρίσει, όταν θα έχει οριστικά κουραστεί από την αναμονή δεκαετιών και θα ξεχάσει τα σκλαβωμένα χωριά και τις πόλεις μας!
Λαός που ξεχνά δεν έχει ελπίδες επιβίωσης, πολύ περισσότερο όταν αφήνεται να παρασύρεται από την επίπλαστη ευμάρεια και φαινομενική ασφάλεια. Και όμως ο επιβουλέας μας το θυμίζει καθημερινά, πως αν δεν δυναμώσουμε την θέληση μας, την άμυνα μας και δεν δημιουργήσουμε αντιστάσεις και ισχυρό πνεύμα αποτροπής, τον τέλος είναι κοντά.