Ο τόπος μας πέρασε πολλά από το σαράκι της διχόνοιας. Η πληγή του 1974, παρά τα 46 χρόνια εξακολουθεί αιμάσσουσα και οδυνηρή. Η ευδαιμονία και το βόλεμα, ακόμα και η συνήθεια λειτουργούν αντίθετα στην θέληση για αγώνα και δικαίωση. Ο κίνδυνος από τον Τουρκικό επεκτατισμό παραμένει.
Η βούληση για διεκδίκηση του δικαίου δεν είναι έμφυτο χάρισμα στον άνθρωπο. Χρειάζεται έμπνευση, καλλιεργείται και τροφοδοτείται συνεχώς από την οικογένεια και την παιδεία και εμπνέεται από φωτισμένη και πειστική πολιτική ηγεσία.
Τούτος ο λαός, μια χούφτα άνθρωποι στην σκιά της κατοχής μπορεί να έχει κάθε «πολυτέλεια» εκτός από μια. Την διχόνοια. Εθνική ομοψυχία εδώ και τώρα, ηγετών και λαού. Μπορούμε να έχουμε κοινές θέσεις και ίδιες κόκκινες γραμμές πέρα από μικροκομματικές επιλογές. Μας το δίδαξε ο ίδιος ο λαός με το δημοψήφισμα του 2004. Σε αυτό το θέμα έχουμε το ίδιο κόμμα, την Κύπρο μας!